Dopiero pierwsze dni podroży, a wrażeniami można by obdarzyć konkretny kawałek życia. Spotkania. Obrazy. Zapachy. Przyroda. Historia. Zdziwienia.
Z lotniska ruszamy na południe. Najpierw przez zatłoczone, gwarne dzielnice muzułmańskie Bejrutu – typowy rozgardiasz, hałas, pęd, ale i uśmiechy, pozdrowienia i zaproszenia. Na kawę, na wodę, na owoc, do rozmowy… Pierwsze wojskowe posterunki, uzbrojeni żołnierze, pojazdy opancerzone, zasieki. Morze, plaże, śródziemnomorska roślinność i… śmieci. Morze śmieci.
Plażowanie w muzułmańskiej części Libanu 
i kąpiel 
wobec powyższego my z Marysią staramy dopasować się do lokalnych zwyczajów
Kamal, rowerzysta, który w ramach Warmshowers gości nas u siebie pierwszej nocy. Długie rozmowy, libańskie przysmaki, tutejszy arak i polska cytrynówka, wymiana doświadczeń. Rady i żarty… „Tell me, when you need somethinhg”.
kolacja z Kamalem i jego siostrą 
pracownia Kamala, który projektuje designerskie lampy
Ali – couchsurfer z Arab Salim, student – zaprasza do siebie i organizuje prawdziwe przyjęcie, na którym poznajemy kilka tradycyjnych libańskich dań z pyszną sałatką tabbuleh na czele. Poznajemy też rodzinę Alego, w tym dwie dziewczyny w tradycyjnych muzułmańskich strojach (wszyscy tu są szyitami), które nagle odzywają się po polsku… Do tego przedstawiają nam swojego wujka, Polaka z Radomska… Rozmowy nabierają tempa i trwają długo w nocy…
rodzina Alego 
Fatima, młodsza, energiczna i bardzo wesoła siostra Alego 
… tak bardzo chciała nas ugościć 🙂 
tradycyjny posiłek 
„nasz” pokój 
widok z tarasu na okolice domu Alego 
Ali 🙂 
…spodobały mu się nasze skromne pamiątki 
pożegnanie
Kończymy chyba tylko dlatego, że kolejny dzień to jeden z najważniejszych dni w roku dla szyitów – ostatni dzień Ashury, święta obchodzonego dla uczczenia męczeńskiej śmierci Husajna, wnuka Mahometa. Przypomina mi to nieco obchody naszej Wielkanocy. Przeżywanie wydarzeń sprzed wielu lat jest niesłychanie intensywne i przepełnione emocjami. W tym rejonie połączone to jest z pełnymi dramaturgii zgromadzeniami, biczowaniem, samookaleczaniem… W większości innych krajów takie obchody są już prawnie zabronione. W Libanie też w wielu miejscach tradycja zmienia się przybierając inne formy – wiele osób tego dnia oddaje krew w specjalnie z tej okazji zorganizowanych medycznych punktach krwiodawstwa.
Podczas Aszury wszędzie powiewają tradycyjne flagi 
Aszurowe przedstawienie wydarzeń, podczas których Husajn ginie śmiercią męczeńską 
Lokalnie Aszura jest obchodzona dość krwawo
Chcieliśmy uczestniczyć w obchodach Ashury w Nabatija, gdzie przebiegają one w szczególnie intensywnej formie. Nie do końca się to udało – Hezbollah czuwał, mili panowie zatrzymali nas kilka km przed Nabatija i dokładnie nas prześwietlili – paszporty, zdjęcia, pytania, pytania, pytania… „Poradzili” nie kręcić się w okolicy, jechać objazdem i nocować pod dachem. Dobrze, że mieliśmy najbliższy nocleg zaplanowany u Alego. Sprawdzili.
Na pytania o możliwości noclegów nikt nie zostawia nas tu bez pomocy. Liban to dość gęsto zaludniony kraj, więc nie zawsze łatwo znaleźć miejsce na biwak. Raz jest to plaża przy rezerwacie przyrody koło Tyru (a więc nielegalnie, a na dodatek pod niezbyt czujnym okiem libańskich żołnierzy), raz placyk w górach przy niewielkiej restauracji, gdzie zaprasza nas jej właściciel, a ostatnio nowiutki park miejski, do którego z dumą wprowadza nas burmistrz miasteczka (a przy okazji przywozi zagubioną po drodze świeżo wypraną bieliznę Wojtka :-))
taki nocleg w Tyre Coast Nature Reserve 
Widok Tyru 
auto w Libanie ma jeździć, nie wyglądać 
jeździ 
śniadanie wg przepisu Marysi 
błękitnooka z szelmowskim spojrzeniem – typowy haszczak
Jemy kolację, a nad głowami krąży i warczy izraelski dron. To samo podczas śniadania. I podczas drogi. Przepychanki pomiędzy tym krajami trwają, a historia wielu konfliktów i walk pokazuje, że niewiele trzeba, żeby nie tak stare rany na nowo się otworzyły.
Wczoraj dotarliśmy nawet do Mleety – muzeum Hezbollahu i historii wojen libańsko – izraelskich. Swą obecnością wzbudziliśmy spore zdziwienie wśród pracowników. Chyba nieczęsto mają gości z Europy. Faktycznie, nie słyszałam, żeby muzeum pojawiało się w programie wycieczek do Libanu. Jego lokalizacja też temu nie sprzyja – mieści się w górach na terenach kontrolowanych przez Hezbollah, zamieszkałych przez szyitów, niedaleko granicy z Izraelem i przez to uważanych za niebezpieczne. Po drodze sporo posterunków wojskowych i obserwacja przez Hezbollah. A same drogi prowadzące tu wąskie i kręte.
Muzeum zostało otwarte w 2010 roku. Jego zbiory to zdobyte wyposażenie czy broń izraelska, a także te używane przez Hezbollah. Muzeum jest nowoczesne, w sali audiowizualnej można obejrzeć film o historii walk o wolność kraju, a w otaczającym wzgórze lesie z autentycznymi schronami i tunelami urządzono ekspozycję mocno działającą na wyobraźnię. To właśnie Mleeta i cały masyw góry Safi stanowiły strategiczny punkt oporu podczas walk libańsko – izraelskich.
Naczelnym hasłem Mleety jest : „When the land speaks to the Heavens”.
Symboliczne przedstawienie klęski Izraela 
Izraelski czołg – Merkava ze skręconą jak precel lufą 
w tunelach urządzono centra dowodzenia, magazyny i całe zaplecze dl armii Hezbollahu 
Zbocza Safi, głównego rejonu walk 
W tym kraju wojna to wciąż świeża sprawa. Straszna bez względu na to, po której stronie barykady stoisz…